Dat de Nederlandse taal verwarrend kan zijn heeft veel te maken met het feit dat op vrijwel elke taalregel uitzonderingen of onderscheid kan worden gemaakt. Bijvoorbeeld de regel van de komma tussen bijvoegelijke naamwoorden. Die gebruik je alleen wanneer de betreffende woorden even veel waard zijn voor het zelfstandig naamwoord. In dit voorbeeld uit een werkopdracht zien we dat iemand op zoek is naar sterke, korte teksten.
Je kunt makkelijk ontdekken of de komma gebruikt moet worden door de bijvoegelijk naamwoorden in gedachte om te draaien. Betekent de zin dan nog hetzelfde, dan komt er een komma. In dit geval kun je ook van korte, sterke teksten spreken.
Maar of echter?
In twee artikelen die nagenoeg tegelijk verschenen op DeCorrespondent.nl viel het gebruk van 'maar' aan het begin van de zin wordt gebruikt. De discussie of dit mooi is of niet woedt al heel lang en zal voorlopig nog wel gevoerd blijven worden. Wil je dit voorkomen, gebruik dan in veel gevallen het woord echter.
In voorbeeld 1: De gesprekken zijn echter...
In voorbeeld 2: Er zijn echter...
